هفتم- هر چیزی و حداقل یه بار امتحان کن، حتی تئاتر!!!

امروز 27 مارچ، روز جهانی تئاتره

یه وقتایی تو زندگی هست که آدم بیخودی نسبت به یه چیزایی موضع منفی داره و در مقابلش مقاومت می کنه، دقیقا مثل من و تئاتر.

بارها شده بود که به دیدن نمایش دعوت شده باشم ولی همیشه بدون هیچ دلیل خاصی فکر می کردم باید یه چیز حوصله سر بر باشه شایدم علتش نمایش های مسخره ای بود که از بچگی تو تلوزیون می دیدم.

بالاخره یه بار به اصرار یکی از دوستام و با این منطق که آدم باید هرچیزی و حداقل یه بار تجربه کنه و بعد راجع بهش تصمیم بگیره، تو یه عصر پائیزی رفتیم سالن نمایش.

همون حس مقاومت درونی هی من و به مسخره بازی و عکس گرفتن و شوخی و خنده وا می داشت، و دوستم هم آروم نشسته بود.

بالاخره کار شروع شد، نور اومد، بازیگرا وارد سن شدن، 5 دقیقه نگذشته بود که واقعا زمان و گم کردم، یه حس جادویی واقعا مسحور شدم، عالی بود، عالی...

این دقیقا اون چیزی بود که من عاشقش بودم.

وقتی میخواستم این مطلب و شروع کنم، کلی ایده و مطلب توذهنم ردیف کرده بودم، میخواستم بنویسم ارسطو تو قرن چهارم گفته "دیدن تراژدی باعث برانگیختن همزمان ترس و مهربانی در انسان ها می شود" که یه مکتب فکری و تزکیه روح ازش مشعب شد به نام "کاتارسیس" میخواستم بنویسم روانشناس ها از تئاتر برای درمان استفاده می کنند "پسکیودرام" می خواستم بنویسم تئاتر مادر هنرهاست چون ترکیب ادبیات، موسیقی، نقاشی و... میخواستم بنویسم تئاتر هم آگاهی درونی و هم آگاهی بیرونی آدم ها رو زیاد میکنه و منجر به افزایش فهم آدم میشه، میخواستم بنویسم هیچ سرمایه گذاری فرهنگی اثربخش تر از نمایش نیست میخواستم بنویسم ...

ولی الان فقط یه چیز میخوام بنویسم "تئاتر یعنی زندگی"

حیفه که زندگی کردن و امتحان نکنیم.