پنجاه و دوم- موج سواری، برای بازگشت به قدرت!!!!!!!!!
حوادث فاجعه بار چند ماه اخیر کشور نظیر آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان #پلاسکو و نزدیک شدن به انتخابات #شورای_شهر ها و روستا ها منجر به ایجاد گفتمان جدیدی راجع به #تخصص_گرایی در جامعه شده است که از منظرهای مختلف قابل بررسی و بازبینی است.
صرف نظر از موج احساسی ایجاد شده در سطح جامعه که افکار عمومی کشور را به سمت مقصر جلوه دادن #ورزشی ها در این گونه وقایع پیش می برد، لازمه ورود به این مبحث پاسخ به این سوال است که ریشه #تخصصی شدن چیست و کجاست؟ #تخصصی شدن چه اثراتی دارد؟ و آیا گره های شهری یا کشوری صرفا با #تخصصی شدن قابل بازگشایی است؟
ایده و تفکر #تخصص گرایی ریشه در انقلاب صنعتی و موج ناشی از صنعتی شدن کشورها دارد، جایی که "اسمیت" از علمای مدیریت از کارگاه سنجاق سازی بازدید می کند و عنوان می نماید، کارگر سنتی که همه کارها را به تنهایی انجام می دهد روزانه یک مشت حدود ۲۰ سنجاق تولید می کند، وی به توصیف کارگاه دیگری می پردازد که در آن ۱۸ عمل مختلف توسط ۱۰ کارگر متخصص که هرکدام مسئول انجام یک یا چندکار به صورت مختص است و نتیجه ای باور نکردنی بدست می آید، ۴۸۰۰۰ سنجاق در روز یعنی هر کارگر به طور میانگین ۴۸۰۰ سنجاق در روز.
باز نشر همین مشاهدات و ایده ها بود که جامعه را به سمت #تفکر_قالبی و افراطی #تخصصی شدن سوق داد و همه بخش های جامعه از کتابدار تا فروشنده مصرانه تلاش می کردند تا شغلشان #تخصصی شود.
علیرغم مزیت بزرگ #تخصصی شدن در افزایش چشم گیر تولید و همچنین افزایش کیفیت ناشی از عمیق شدن روی یک کار کوچک، معایب بزرگ و انکار نشدنی را نیز می توان برای آن بر شمرد.
#تخصصی شدن از نگاه دیگر به معنای انجام کارهای تکراری است که منجر به تضعیف خصایص انسانی در جوامع می گردد. کاهش انگیزه، کم شدن امید به زندگی، کاهش نشاط، مرگ خلاقیت، از بین رفتن ابتکار و بسیاری از آسیب های روحی ناشی از همین تکرارهای افراطی است.
از دیگر اثرات منفی #تخصصی شدن تبدیل انسان همه چیز دان و همه فن حریف به یک شخص فقط با #تخصص در یک موضوع مشخص ولی با عمق زیاد است و همین موضوع بین تولید و مصرف و تولید کننده و مصرف کننده فاصله انداخت، عده ای تولید کننده کالا و عده دیگری مصرف کننده صرف آن کالا شدند و این مرز با پول پر شد.
این تفکر به سایر حوزه های زندگی مدرن نیز نفوذ کرد و عده ای تولید کننده خدمات به شکل #تخصصی و عده ای مصرف کننده شدند، مشکلات ناشی از دانشگاه های پولی که دست به علم و مدرک فروشی می زنند و یا پزشکان پولکی که خود را تولید کننده کالایی به نام بهداشت می دانند شاید ریشه در همین #تخصص زدگی افراطی داشته باشد.
اما، زندگی پر است از مسائل پیچیده و چند وجهی که برای حل آن ها نیاز به چندین #تخصص و نه فقط یک #تخصص خاص ملموس و مشهود است، به تبع آن پر واضح است که حل مسائل و معضلات شهری هم فقط با یک #تخصص ممکن نیست، و همانگونه که پیشتر و در یادداشت های قبلی به آن اشاره شد، توسعه باید متوازن و همه جانبه باشد و اتفاقا بحران هایی که این روزها با آن ها مواجهیم ناشی از #تخصص_گرایی صرف و تاکید و تمرکز بر یک یا چند #تخصص خاص در برنامه های توسعه ای است.
#شهر و #مدیریت_شهری نیاز به یک پکیج تخصصی دارد، که در این میان نقش #مدیران_ورزش به عنوان نهادی با کارکرد فرا بخشی، انکار ناشدنی است.
اینکه عملکرد شوراها چه بوده است و چه باید بشود امری جدا و قابل بحث در جای خود است که بیشتر ناشی از عدم #مطالبه_گری مردم به خصوص در بازه های زمانی خارج از ایام انتخابات است، اما اینکه بی رحمانه و بواسطه اشتباه چند نفر که عموما از فرهنگ خاصی (داش مشتی) می آیند، در گرفتن چند عکس سلفی نابجا و یا اظهار نظرها و سخنرانی های بی مغز و سخیف را به یک بخش از جامعه تعمیم دهیم و دلیلی برا منع و عدم ورود قشر #ورزشی به انتخابات بدانیم، عملی غیر عاقلانه، غیر منطقی و شاید هم موج سواری قسمتی از فعالان مدنی برای بازگشت به قدرت است.
همان قشری که ورود #غیر_ورزشی ها به نهاد فوق تخصصی #ورزش یعنی وزارت ورزش و جوانان، ادارات کل و فدراسیون ها و هیئت های #ورزشی را نه تنها تقبیح و حتی نقد هم نمی کنند بلکه حق مسلم خود می دانند، اما در برابر ورود مدیران #ورزش به #شوراهای شهر و روستا که نه تنها یک ضرورت بلکه یک الزام است، دست به مقاومتی سر سختانه می زنند.
